Geçenlerde bir filmi izledim. İsmi cennetin çocukları, İran yapımı imiş. Sanırım film de iranda geçiyor. Fakirliği, çaresizliği konu eden acıklı ama sahici bir film.
Başrolde iki küçük çocuk, iki kardeş, ikiside birbirinden tatlı, ikiside birbirinden anlayışlı. Hüzünlerini, duygularını o kadar güzel gösteriyorlarki, kendinizi kaptırmamanız mümkün değil.
Bir ayakkabıyı iki kardeş ortaklaşa kullanmak zorunda kalıyorlar. Kız kardeşi sabahçı okuldan çıkar çıkmaz koşa koşa geliyor abisi giyip koşarak okula gidiyor. Kız abisine ayakkabıyı yetiştirmek için koşarken ayakkabı büyük olduğu için ayağından çıkıp kanala düşüyor.
O anda siz kendinizi bırakıveriyorsunuz artık. Yanınızda bir mendil bulundurmak şart oluyor.
Bir ayakkabıyı iki kardeş ortaklaşa kullanmak zorunda kalıyorlar. Kız kardeşi sabahçı okuldan çıkar çıkmaz koşa koşa geliyor abisi giyip koşarak okula gidiyor. Kız abisine ayakkabıyı yetiştirmek için koşarken ayakkabı büyük olduğu için ayağından çıkıp kanala düşüyor.
O anda siz kendinizi bırakıveriyorsunuz artık. Yanınızda bir mendil bulundurmak şart oluyor.
Filmi eşimle birlikte seyrediyorduk. Eşim bir ara kalkıp "ben artık dayanamıyorum, sen o kadar mazoşistsen kal izle" dedi. Ağlamamak elde değil, kendinizi tutamıyorsunuz.
Bana hayatta sahip olduklarımın kıymetini hatırlattı. Herşeyi dert ediyorsanız, yokluktan şikayet ediyorsanız, arabanızın modelini yükseltemediğiniz yada ikinci evi alamadığınız için hayıflanıyorsanız bu filmi mutlaka izleyin.
Fakirliği, imkansızlığı, çaresizliği hiç abartmadan öyle güzel göstermişler ki kalbinizin ta derinliklerinde hissediyorsunuz. Bu bir film, gerçek hayat değil. Ama eminim ki gerçek hayatta daha kötüleri de vardır.
Hem kendi sahip olduklarımız için Allaha şükretmeliyiz hemde ihtiyacı olanları, başta yakınlarımızı kollayıp gözetmeliyiz.
Size iyi seyirler diliyorum.
çok güzel bir film.
YanıtlaSil